Ik las een tijdje terug toevallig een verhaal op een site wat me best
heeft geraakt, het is een droevig verhaal maar toch heeft het een betekenis een
boodschap die vast vele mensen aan het denken zet. Dat we een belangrijk
persoon op de 2de plaats zetten voor iemand die uiteindelijk niks voor je zal
betekenen, het zou zonde zijn dat zo iets iets moois waar je tijd in hebt
gestoken om het langzaam op te bouwen meteen af te breken. Ik wilde het verhaal
graag met jullie delen. Dus ga ervoor zitten neem desnoods nog een paar
zakdoekjes mee en neem de tijd om het verhaal te lezen.
Het huwelijk
Ik kwam thuis in de avond, mijn vrouw
serveerde het eten, ik hield haar hand vast en zei, ik heb iets te vertellen.
Ze ging zitten en at rustig. Ik had de pijn in haar ogen al waargenomen. Plots
wist ik niet hoe ik mijn mond moest openen. Maar ik moest haar laten weten wat
ik dacht. Ik bracht het onderwerp rustig .. Ik wil een echtscheiding. Ze leek
zich niet echt te ergeren aan mijn woorden, ze vroeg me zachtjes ..
waarom?
Ik ontweek haar vraag. Dit maakte haar boos.
Ze gooide de eetstokjes en schreeuwde tegen me, je bent geen man! Die nacht
hebben we niet met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde weten wat er
gebeurd was met ons huwelijk. Ik kon haar nauwelijks een deftig antwoord geven,
ik had mijn hart verloren aan Jana. Ik hield niet meer van mijn vrouw. Ik had
medelijden met haar! Met een diep gevoel van schuld, heb ik een
echtscheidingsakkoord opgesteld waarin stond dat ze ons huis, onze auto en 30%
van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben.
Ze keek er even naar en scheurde het in
stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven aan mij heeft gespendeerd was
voor mij een vreemde geworden. Ik vond het erg met haar verspilde tijd, energie
en de moeite maar ik kon niet terug nemen wat ik zei over Jana, dat ik zoveel
van haar hield. Tenslotte schreeuwde ze luid voor mij, dat was wat ik had
verwacht. Voor mij was haar huilen eigenlijk een soort van vrijheid. Het idee
van een echtscheiding die mij had geobsedeerd door een aantal weken bleek nu
steviger en duidelijker.
De volgende dag, kwam ik weer heel laat thuis
en zag ik haar iets schrijven aan de tafel. Ik ging meteen naar bed en viel erg
snel in slaap omdat ik moe was na een drukke dag met Jana. Toen ik wakker werd,
was ze nog steeds aan het schrijven, het kon me terug niet schelen, dus viel ik
snel terug in slaap.
In de ochtend presenteerde ze haar
scheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij, ze vroeg me wel een maand lang
een normaal leventje te leiden voor onze scheiding. Haar redenen daarvoor waren
eenvoudig: onze zoon had zijn examens en ze wilde hem niet verstoren met ons
gebroken huwelijk.
Dit was begrijpelijk voor mij. Maar ze had
iets meer, ze vroeg me haar te herinneren aan hoe ik haar uit onze kamer droeg
net zoals op onze trouwdag.
Ze vroeg of ik haar een maand lang elke
morgend van onze slaapkamer naar de voordeur wou dragen. Ik dacht dat ze gek
werd. Ik accepteerde haar vreemde aanvraag, gewoon om onze laatste dagen samen
mee te maken hoe dat zij wou. Ik had Jana verteld over de
echtscheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte luid en vond dat het gek
was. Ze zei : maakt niet uit welke trucjes ze probeert, ze zal de echtscheiding
tegemoet gaan.
Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk
contact meer sinds mijn scheidingsvoorstel. Dus toen ik haar naar buiten droeg
op de eerste dag, bleken we beide heel onhandig. Onze zoon klapte achter ons,
“papa houdt mama in zijn armen” . Zijn woorden gaven me een gevoel van pijn.
Vanuit de slaapkamer naar de woonkamer, vervolgens naar de deur, liep ik meer
dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zachtjes, onze
zoon niet vertellen over onze scheiding. Ik knikte en voelde me een beetje van
streek. Ik zette haar neer buiten de deur. Ze ging naar de bushalte om te
wachte op haar bus naar het werk. Ik reed alleen naar het kantoor.
Op de tweede dag ging het veel gemakkelijker,
zowel voor mij als voor mijn vrouw. Ze leunde op mijn borst. Ik rook de geur
van haar blouse. Ik kwam tot het besef dat ik een lange tijd niet normaal had
gekeken naar mijn vrouw. Ik besefte ook dat ze niet meer jong was. Er waren
fijne rimpels op haar gezicht, grijze haren begonnen .. Voor een minuut vroeg
ik me af wat ik haar had aangedaan. Op de vierde dag, toen ik haar optilde,
voelde ik een gevoel van vertrouwelijkheid terug keren. Dit was de vrouw die al
tien jaar van haar leven aan mij heeft gegeven. Op de vijfde en zesde dag,
realiseerde ik me dat ons gevoel van vertrouwen weer groeide. Ik had hierover
niets aan Jana verteld. Het werd gemakkelijker om haar te dragen en de maand
ging snel.
Op een ochtend was ze aan het kiezen wat ze
moest dragen. Ze probeerde een paar jurken maar ze vond de geschikte niet. Ze
zuchte, al mijn jurken zijn groter geworden. Plotseling besefte ik dat ze na al
die tijd dunner was geworden, dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ik
haar makkelijker kon dragen. Toen drong het tot me toe .. Ze hield zoveel pijn
en bitterheid in haar hart achter. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte
haar hoofd.
Onze zoon kwam op dit moment binnen en zei : ”
Papa, het is tijd om mama naar buiten te dragen ” . Voor hem was het een
gewoonte in zijn leven geworden, het zien dat zijn vader zijn moeder naar
buiten droeg. Mijn vrouw gebaarde naar hem om dichter naar haar te komen en
omhelsde hem stevig. Ik draaide mijn gezicht weg omdat ik bang was dat ik
misschien van gedachten zou veranderen op dit laatste moment. Toen hield ik
haar in mijn armen, weg van de slaapkamer.. door de woonkamer, naar de gang.
Haar hand omhelsde mijn nek zacht en natuurlijk. Ik hield haar lichaam stevig
vast, het was net als ons huwelijksdag. Maar haar veel lichter gewicht maakte
me verdrietig. Op de laatste dag .. toen ik haar in mijn armen hield, kon ik
nauwelijks een stap bewegen. Onze zoon was al naar school. Ik hield haar stevig
vast en ik zei, ik had niet gemerkt dat ons leven intimiteit ontbrak.
Ik reed naar het kantoor …. Sprong snel uit de
wagen zonder de autodeuren opslot te doen. Ik was bang dat ik van gedachte zou
veranderen bij elke trage beweging .. Ik liep naar boven. Jana opende de deur
en ik zei tegen haar: Sorry, Jana, ik wil de scheiding niet meer.
Ze keek me verbaasd aan en raakte mijn
voorhoofd. Heeft u koorts? Vroeg ze. Ik nam haar hand van mijn hoofd. ” Sorry
Jana, ik zal niet scheiden van mijn vrouw “. Mijn huwelijksleven was saai omdat
zij en ik de kleine details niet waarderen in ons leven, niet omdat we niet
meer van elkaar houden. Nu realiseer ik dat sinds ik haar in mijn huis droeg op
onze trouwdag dat ik haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt.
Plotseling leek Jana wakker te worden. Ze gaf
me een harde klap en daarna sloeg ze de deur dicht en barstte in tranen uit. Ik
liep naar beneden en reed weg.
Onderweg stopte ik bij de bloemenwinkel ,
bestelde ik een boeket bloemen voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg me wat ze
moest schrijven op de kaart. Ik glimlachte en schreef ” Ik zal u elke ochtend
naar buiten dragen tot de dood ons scheidt ” . Die avond kwam ik thuis, bloemen
in mijn handen, een glimlach op mijn gezicht .. Ik ren de trap op, uiteindelijk
gewoon om mijn vrouw dood op bed te vinden.
Mijn vrouw vocht al maanden tegen kanker en ik
had het niet door omdat ik te druk bezig was met Jana. Ze wist dat ze snel zou
sterven en ze wilde me redden tegen de negatieve reacties van onze zoon in het
geval dat we zouden zeggen da we wilde scheiden. Uiteindelijk ben ik een
geliefde man in de ogen van mijn zoon.
De kleine details in uw leven zijn de dingen
die echt belangrijk zijn in een relatie. Het is niet het huis, de auto, het
geld op de bank.. Deze dingen creëren gunstige dingen voor geluk maar vinden
geen geluk in hunzelf.
Einde
Een zielig verhaal vinde
jullie ook niet? Ik vind het ook een zeer mooi verhaal, ondanks dat hij zijn
vrouw is kwijtgeraakt en net iets te laat zijn ogen heeft geopend. Hij heeft
Jana toch verlaten en leeft nu verder met zijn zoon, wat is er nou mooier dan
goed in zijn ogen overkomen en zijn. Hoop dat jullie het ook een mooi verhaal
vonde om te lezen.
Liefss,
Amall